Ουτριλό, Μορίς

(Maurice Utrillo, Παρίσι 1883 – 1955). Γάλλος ζωγράφος, ένας από τους πιο αξιόλογους σύγχρονους καλλιτέχνες. Γιος της ζωγράφου Συζάν Βαλαντόν, μυήθηκε στη ζωγραφική από τη μητέρα του που θέλησε με τον τρόπο αυτό να τον απομακρύνει από το πάθος του αλκοολισμού. Τα πρώτα έργα του εμπνέονται όχι τόσο από τα συγγενικά προς τον Γκογκέν έργα της μητέρας του όσο από τον ιμπρεσιονισμό, ιδιαίτερα του Σίσλεϋ και του Πισαρό. Ο Ο. άρχισε ως τοπιογράφος με απόψεις της Μονμάρτρης και του Μονμανύ στην περιφέρεια του Παρισιού όπου κατοικούσε με τη μητέρα του, φανερώνοντας έναν εκπληκτικό αυθορμητισμό και αμεσότητα που τον προσεγγίζουν στους ναΐφ ζωγράφους. Η ιδιοφυΐα του αποκαλύπτεται περίπου το 1912, όταν πηγαίνει στην Κορσική με τη μητέρα του και τον σύζυγό της Αντρέ Υτέρ και όταν αρχίζει να αναγνωρίζεται το έργο του, πρώτα από τον Φρανσί Καρκό. Από τότε ζει στο Παρίσι ζωγραφίζοντας αδιάκοπα, εκτός από τις περιόδους ανάρρωσης από τις κρίσεις του αλκοολισμού. Περίπου το 1913 αρχίζει η λεγόμενη λευκή περίοδος. Τότε ζωγραφίζει πολλά από τα περίφημα χιονισμένα τοπία του. Από το 1919, το χρώμα του, επηρεασμένο από τους φωβ, γίνεται εντονότερο, η παλέτα του πιο πλούσια και χαρούμενη, ενώ αργότερα η τεχνοτροπία του γίνεται περισσότερο περιγραφική και επίπεδη. Από το 1924 περνά όλα τα καλοκαίρια στον πύργο του Σαιν Μπερνάρ ντε λ’ Αιν χωρίς να διακόπτει την ακούραστη δραστηριότητα του. Στην ιστορία της σύγχρονης ζωγραφικής ο Ο. είναι μαζί με τον Μοντιλιάνι, τον Σουτίν και άλλους ένας από τους σημαντικούς ζωγράφους που δεν κατατάσσονται σε κανένα από τα μεγάλα καλλιτεχνικά κινήματα της εποχής τους. «Η αποβάθρα του Ανζού» (1925), πίνακας του Μωρίς Ουτριλό που βρίσκεται στην Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης της Ρώμης. Η ζωγραφική του Ουτριλό, ακόμα και στις λιγότερο πρωτότυπες εκδηλώσεις της, γνώρισε εξαιρετική επιτυχία; καθώς ο καλλιτέχνης μπόρεσε να διασώσει στα έργα του όλη εκείνη την ποιητική ατμόσφαιρα που χαρακτήριζε τους παρισινούς δρόμους και κυρίως εκείνους της Μονμάρτρης.